कविता- अभिषेचन

-मनु लोहरुङ

कलकलाउँदो सिर्जनाका
बैंशालु लकुनाहरुमा
बैचारिक तिक्तताको
तीखो छुरी नचलाऊ !

अभाव र पिडाहरुले
यो बाग जलेको बेला
विजातको फूल बन्नुमा
बिजनको जगेडा हुदैन।
'सत्य' सत्य नै हुन्छ,
एक दिन सामु झुक्नै पर्छ।

सदियौं देखि रहेका
फोस्रा पुंकेषरले फल्न सकेन
अनुकुलीय वृक्षफलहरु....
हजार जीवनको नश्वरता हुँदा
रमिता हेरेर बसे, अहृदयी आँखाहरु !

पृथकताबादको भेदबाट
माथि उक्लेर समष्टिगत
यो जग र लोकको सुरक्षाको
पृथुलतम अभिभारा बोकेर,
अवानीतलमा सममोहको
अभिषेचन गर्दै उकालो चढ्छु ।

उकालो यात्रा गर्नु बराबर
अभिष्ट सिद्धि भेट्नु हो।
त्यसैले अनुगृहीत भएर
बिशोधित मनका वस्तीभित्र
अमर विदुषी फूलहरु फुलाउन चाहान्छु।