Subscribe to:
Post Comments (Atom)
www.khajumprem.blogspot.com
श्रिङ्गारिक गजल -
- आचार्य प्रभा
आकाशको जूनजस्तै टल्किदिन्छु म त
मीठो माँया पाएँ भने पल्किदिन्छु म त ।
चाहिन्न है हिरा मोती अँगालोमा बाँध
होइन भने डडेलो झैं सल्किदिन्छु म त ।
सम्झनामा आइे राख्नु नबिर्सनु मलाई
तिम्रो काख दियौ भने ढल्कि दिन्छु म त ।
भुल्ने कष्ट नगर है मनैभित्र राख
बिर्स्यौ भने आँखाबाट छल्कि दिन्छु म त ।
बिर्सिएर कँहि कतै भाग्न खोज्यौ भने
सपनीमा भएपनी झल्किदिन्छु म त ।
रचना -जुलाइे/ ७ /२०११
"आकाशको जूनजस्तै टल्किदिन्छु म त"
साङ्केतिक कविता -१५ माकुराहरु
१. स्थान परिचयः
big one
small one
दिनमा यी माकुराहरु
ढुङ्गा मुनी बस्दछन्
भए समुन्द्री तटको चिसा बालुवा खोज्छन्
कोही जँगल अर्थात लेकमा रमाउछन्
कोही शहरका अमिला बोटहरुमा बस्छन्
र झर्छन कहिले काँही शहर तिर
यिनीहरुको रङ्ग हेरेर स्थान परिचय मिल्छ ।
२. रङ्ग, हुलीयाः
ऋतु अनुसार
यिनीहरु छेपारका जस्तो काँचुली पनि फेर्छन्
प्रायः राता, खैरा र फुस्रा हुन्छन्
३. उच्चाईः
अन्दाजीमा अन्दाज लगाउनु पर्छ
बेला कु–बेला घट्ने बढ्ने गर्दछन्
४.आकार प्रकारः
मोटो-दुब्लो पातलोमा हुन्छन्
ससक्त आठवटा खुट्टाहरुले
थाहै नपाई हाम्रा मस्तिष्क टेकि दिन्छन्
५. बानी बेहोराः
प्रायः यिनीहरुले उडेर टोक्छन्
उड्दा कहिले आफै पछारिन्छन्
कुकुर जस्तो झम्टन्छन् पछि फेरि विरालो बन्दछन्
बिषालु ¥याल झार्छन्
६.रोगथामः
टाढै बस्ने सकेसम्म
माकुराले टोक्या भए
यस्को इन्फेक्सनको रोगथाम
यही कविता हो /
गजल ... त्यो रात
चुरा बज्दा झस्काउने, अनौठो त्यो रात थियो ।
हिजो को हो को हो आज, हात माथि हात थियो ।
मेरो मनमा पसी हेरे, थाहा हुन्थ्यो कि त उसलाई,
डरको डेरा संकोचको, एउटा ठुलै खात थियो ।
सिन्दुर लायो कसम खायो, सातै जन्म साथ दिने,
आफ्नो हक जताइहाल्यो, मर्दको न जात थियो ।
सुनसान भयो बातावरण,आँधीहुरी चल्ने हो कि?
यता डर सुनामीको, उता मेरै मात थियो ।
डर त्यागें जसो तसो, सम्हालें यो मनको हुरी,
तन सुम्पे मन सुम्पे, सुम्पे जे जे साथ थियो ।
म कलम हुँ...कविता
जोत मलाई ओसिलो
भावनाको सिमसार हरुमा
लगाई देउ बिजहरु
सुख्खा ती मैदान हरु मा
उम्री दिन्छु निस्पक्षले
बर-पिपल झै साझा चौतारी मा ।
नजोत मलाई बेकार
ओसिलो ति मैदान हरुमा
नलगाउ भावनाको बिजहरु
ओसिला ती मैदान हरुमा
मर्ने छन तिम्रा बिजहरु
अनि,
रोउला-हाँसौला पागल सरि
मर्दा ती बिजहरु
नफल्दा ती बिजहरु
नसर्दा ती बिजहरु ।
मलाई तिम्रो ओसिलो
भावनाको सिमसार चाहियो
मैले जोत्ने ठाँउ भने
सुक्खा खाली मैदान चाहियो
किनकी म बिरुवा हुँ ।
तर,
उ बिरुवा होईन
मात्र एक मौसम लाई
म तिम्रो भावनाको बिज हुँ
बाह्रै मास फल्न चाहन्छु
फुल्न चाहन्छु
म तिम्रो सन्देश हुँ
पुग्न चाहान्छु
म तिम्रो बम हुँ
फुट्न चाहान्छु
उहि संबन्धित काहाँ,
लजावती झार होईन
म ।
ओसिला ती सिमसार बाट
भावनाको बिजहरु
खाली खरेडी त्यो मैदान मा
हिम नदी झै स्वाछ बग्दा
बिच बाटोमा रोकिएँ भने
फाले हुन्छ
थुक्ने ठाँउमा हाले हुन्छ
टोके हुन्छ
पथ्थर मा ठोके हुन्छ
भँचाए हुन्छ
फुटाए हुन्छ
रोए हुन्छ
कराए हुन्छ ।
किनकी मैले गल्ती गरेँ !
तिम्रा भावनाको बिजहरु
छर्न नदिएर
भर्न नदिएर
.......बन्न नदिएर
....... भन्न नदिएर ।
हिम नदी झै बग्दै गर्दा
बिच बाटोमा मोडिएर
बिष को बिज छरे पछी
आत्मा घाती बने भने
नफ्याक्नु मलाई
थुक्ने ठाँउमा
नरट्नु मलाई
फुट्ने ठाँउमा
नपछार्नु मलाई
टुट्ने ठाँउमा
यो तिम्रो गल्ती हो !
किन जोत्यौ बेमौसममा
किन छर्यौ बेमौसममा ।
सक्छौ भने,
तिमी निर्मल भावनाको बिज लगाउ
म भनी दिउला
म बनी दिउला
म सुनाई दिउला
म पुराई दिउला
म मारी दिउला
म सपारी दिउला
म भात्काई दिउला
म बनाई दिउला
म कमाई दिउला
म रमाई दिउला
अरु के के गर्नु पर्यो ?
भ्रस्टचार पनि गरी दिउला
मात्र मलाई मौसम मा जोत
सब थोक गरी दिउला,
किनकि
म कलम हुँ !
हराउन चाहन्न, डराउन चाहान्न
तिम्रो निर्मल ती बिजहरु लाई
नलुकि, नझुकि, र नदुखी
उस्को सामु
........बन्न चाहान्छु
........भन्न चाहान्छु !!
(कबिता ) "दुर्लभ चस्माहरु "
-आचार्य प्रभा
पढ तिमी
सबका मुहारका
अक्षरहरु,
पाउनेछौ सबै
अनुहारमा
घ्रीणा,इर्ष्या,जलन,
रिसका काला बर्णहरु /
मात्र हुनेछन त्यहाँ
द्वेश्,कलह र
आवेगका सम्भावनाहरु
किन कि पाइरहेछन
ति मुहारहरुले
केवल झुटा ढाडसका
शब्दहरु ।
हो देशको आँगनभरी
सुकाइेका हुन्छन झुटा मान्द्राहरुमा
आश्वासनरुपी बचनहरु
जनतालाई भुर्र उडेर जाने
पंक्षी ठानेर ।
हो,पँक्षी मान्नुको अर्थमा
ठानिरहेछन् जनतालाई
केवल अबोध प्राणी
अनी सोंचिरहेछन
ती पट मुर्खहरु
आफुलाई स्वाभिमानी/
कसैको मुहारका अक्षरहरुले
न त उनिहरुलाई
पढ्न वाध्य बनाएको छ,
भाग्यवश पढेता पनि बुझ्न
असमर्थ गराएको छ
किनकी उनिहरुले
पढ्ने गरेका बार्हखरिहरुमा
ति मुहारमा झल्कने बर्णहरु नै
कहाँ छन र ?
संजोगबस बर्णहरु भएपनी
मनका चस्माहरु
ती बर्णहरु पढ्न असमर्थ छन
यसैले लाग्छ,
यो देशमा ती अक्षरहरु
पढ्ने सामर्थ्यवान आँखाहरुको
खाँचो छ/
ति अबोध मुहारहरुका
बर्णहरु फेला पार्ने पारदर्शी
चस्माहरुको शक्ति दुर्लभ छ
अनी ती अनुहारहरुको नैराश्यता
पढ्ने मनहरुको अभाव छ ...
भ्यालेन्टाइन डे (प्रेम दिवस) कविता
-बुद्ध चेम्जोंग
त्यो गुलाफ फूल, गाढा रंगको मुटु झैँ रातो,
जुन दिन तिमीलाई, त्यो फूल उपहार दिए |
तिमी अचानक लाजले रातो भएका थियौ,
सम्झ त ति पलहरु, सम्झ त ति क्षणहरु |
त्यो नै हाम्रो पहिलो भ्यालेन्टाइन डे थियो,
त्यो गुलाफ फूल नै मेरो पहिलो उपहार थियो |
तिमी मेरो, म तिम्रो हुनेछु भनि प्रण गर्दै,
सर्वांग जीवन गाथा सुम्पिएको मेरा भावनाहरु |
गुलाफ फूलका पत्रहरु मायाको केस्रा ठानी,
प्यारो अंगालोमा बाधिएका न्यानो आवेगहरु |
त्यो तिम्रो कोमल अधर चुम्दा खेरि,
अंग अंगमामा फैलिएका झट्का तरङ्गहरु |
कहिले त्यो सुन्दर मनोरम प्रकृतिहरूबिच त,
कहिले कलकल खोलाको सुमधुर ध्वनि सुन्दै |
देवी देउताका मठ मन्दिरहरुमा प्रार्थना गर्दै,
कहिले नछुट्ने बाचा अनि पिरतीका कुराहरू |
ति राता गुलाफ फूलले, हाम्रो भावना साटिए पछि,
सदाबहार झाँगिएको, हाम्रो यो सफल प्रेम कहानी |
पल पल "आइ लभ यु" शब्द संगै, सिंगारिएको हाम्रो मन,
सदा सर्वदा आई रहनु, मायाका प्रतिक प्रेम दिवसहरु |
धन्यवाद छ, प्रेम दिवस, ह्यापी भ्यालेन्टाइन डे,
संसारका करोडौ युवायुवतीहरुको हृदयको ढुकढुकी |
बी माई भ्यालेन्टाइन, यु आर माई भ्यालेन्टाइन,
जन्मी रहुन् मायाका खानी, सच्चा भ्यालेन्टाइनहरु |
A Red Rose flower for my valentine Girl
गीत
काँडाले नै संसार सुहाउने भए
शायद फूल पनि यति सुन्दर फुल्दैनथ्यो
तिम्रो प्रीति बेगर जिउन सक्ने भए
यति सम्झ मेरो जन्मै पनि हुँदैनथ्यो
जहाँ तिमी भए पनि केवल मेरी नै हौ मेरी
सत्ते ! मेरै हौ जस्तो हुन्छ यति भन्दाखेरि
भ्रम यति मीठो नभइदिने भए
सम्झ सत्य पनि यति तीतो हुँदैनथ्यो …
काँडाले नै संसार सुहाउने भए
शायद फूल पनि यति सुन्दर फुल्दैनथ्यो
प्यासीप्यासी बगर भएँ हुँला कुनै दिन त खोला
कुरिरै'छु हाम्रो पनि भेट हुने दोभान होला
छायाँले नै संसार पुग्दो हुने भए
सम्झ घामजून, लाखौँ तारा हुँदैनथ्यो
काँडाले नै संसार सुहाउने भए
शायद फूल पनि यति सुन्दर फुल्दैनथ्यो
स्व.स्वप्नील स्मृति
उपहार..
कविता नै नाम दिऊँ न एकछिन यसलाई
उपहार तिमीलाई…
दुई हात जोडेर बिन्ती विसाएको छु
सार्है गर्हुँगो बलैले टक्राएको छु
बहुतै जोखिम होसियारले दिएको छु !
एए? यो फुट्छ र महाप्रलय हुन्छ सृष्टिको...
कहाँ राख्छौ ?
दराजमा, सेफमा…
कि राख्छौ युमासाम्माङ-थेबासाम्माङ थानमािथ
कि बोकी हिँड्छौ त्यो अस्ट्रेलियन लेडिज ब्यागमा
एए? यो फुट्छ र करोडौँ घामको ज्योति निभ्छ हौ…
जो यो अलिअलि चल्मलाइरहेको छ
यस्तो उपहार छ !
जो यो मेरो छातीको देब्रेतिर हुनुपर्ने हो
नअटेर एक मुठीमा
फैलिएर जोडिएका दुई हत्केलामा छ
उपहार विशाल छ !
अटाउँछौ कहाँ कि डुबाइदिन्छौ समुद्रमा
त्यसो हो त यो पानी जहाज बन्नेछ
राख्छौ कहाँ कि सुकाइदिन्छौ सेहोनाम्लाङ पाखामा
त्यसो हो त यो चेन्जेलुङ हिमाल बन्ने छ
दिएँ…र म उन्मुक्त भएको छु
प्रत्येक पलामा भूइँचालो ल्याइरहने यो जीवित थोक
आइन्दा तिमीलाई दिएँ है दिएको छु
एए? यो फुट्छ र समाप्त हुन्छु म
त्यस्को राख्ने ठाउँ जहाँ हो त्यही राखौली
…मायाले राखौली
…प्रेमले राखौली
बालापनको रहररुपी गजल...
आचार्य प्रभा
दोहोरिन्दै बालापन फेरि आए हुन्थ्यो
उमेरले नयाँ जूनी फेरि पाए हुन्थ्यो ।
बालपनको चोखो मन अब कहाँ मिल्छ ?
मनभित्र सुकुमारी उमेर धाए हुन्थ्यो ।
रहरको खेती पनि कत्ती गर्नु हरे !
सपनामै भए पनि मीत लाए हुन्थ्यो ।
तारा बाजी, भाँडाकुटी खेल खेल्दै आज
बर्तमानले अतीतसँग कसम खाए हुन्थ्यो ।
फर्किएर शैशवकाल आउँदैन फेरि
चन्द्रमा झैँ किरण बनी फेरि छाए हुन्थ्यो ।
बालपनको चोखो मन अब कहाँ मिल्छ ?
मनभित्र सुकुमारी बैंश धाए हुन्थ्यो ।
मनभित्र सुकुमारी बैंश धाए हुन्थ्यो ।
क्षणिक माया...
क्षणिक हाँसो नदेउ मलाई
बरु आँसु नै देउ
रुन म सक्छु
क्षणिक माया नदेउ मलाई
बरु धोका नै देउ
स्वीकार्न म सक्छु
क्षणिक बिस्वाश नदेउ मलाई
बरु घात नै देउ
सहन म सक्छु
क्षणिक साथ नदेउ मलाई
बरु हात नै छोडी देउ
एक्लई जिउन म सक्छु
कविता
इतिहास,
त्यो इतिहास विवरणलाई,
जगेर्ना गर्ने प्रयास गरौ |
ताकी हाम्रो सन्तति,
नया पिढीले जान्न बुझ्न सकुन् |
एउटा आख्यान छ,
"इतिहास भनेको जित्नेको हो"
जित्नेले आफ्नो अनुकुल इतिहास लेख्छ |
हार्नेको अस्तित्व मेट्नलाई,
अरुको सर्वस्व लुट्छ |
यहि लुट्ने क्रममा,
हार्नेको संस्कृति र धर्ममा आक्रमण गर्छ |
जबर्जस्ति आफ्नो प्रभुत्व जमाउनलाई,
जताततै आफ्नो वर्चस्व गराउनलाई |
मानिसको नाम,परिवार, टोल, गाउँ देखि
राष्ट्रको नाम सम्म परिवर्तन गर्ने गर्छ |
तर,
म भन्छु इतिहास सबैको हो |
त्यो इतिहासको जगेर्ना गर्नु पर्छ,
संस्कृति र परम्परालाई,
अझ निरन्तरता दिनु पर्छ |
ताकी,
भोलिका दिनमा सबैको अस्तित्व जान्न सकियोस् |
म चाहन्न कि,
यो कुराहरु म्युजियमहरुमा खोज्न नपरोस्
सिर्फ किताबका ठेलीमा मात्र पढ्न नपरोस् |
ए इतिहासकारहरु !
किन यस्तो लेख्ने गर्छौ ?
जुन अस्वाभाविक र असत्य छ |
यो निर्जीव कलम र कागजको,
सफा पन्नाको इज्जतमा दाग नलगाउ |
अरुको अस्तित्व मेटाउनलाई,
कलम र कागजको सहारा लिने,
इतिहासकार स्रष्टाहरुलाई,
उल्टो पल्टो लेख्ने अधिकार छैन |
सत्य सधै विजयी हुन्छ,
झुटा कुरा लेख्नेलाई,
कदापी माफी मिल्ने छैन |
इतिहास भनेको आधार हो,
यसको सदा संरक्षण गरौ |
डिसेम्बर २०१०
"गजल"
(दोषको भागीदार नेता जनता द्वय ) - आचार्य प्रभा
नेताको मात्र /होइन यहाँ /जनताको पनि /दोष छ
बिवेक बुद्धी /मासेर खाली /आतंकको मात्र/ जोश छ ।
उट्पट्याङ् मात्र/ टाउका भरी/ बोकेर नै हिंड्ने /जनता
नेताले भने /उन्नती गर्ने /मात्र खाली यहाँ/उद्घोष् छ
उन्नती हेर/ केही नै छैन /भाषण र बिरोध/ मात्र छ
सत्ता र कुर्सि/ अधिकार् मात्र /भेट्न नै सबको /होस छ ।
कर्तब्य आफ्नो/ नभए पनि /अधिकार सबै/ खोज्दछन्
डर र धम्की/ बाहेक अरु/ नेपालीमा धेरै / रोष छ ।
बनेको सबै /बिगार्न मात्र /जानेका छौं हामी /जनताले
सद्बुद्धी भने/ कसैको छैन/ मनभित्र केवल् /आक्रोश छ ।
पश्चिम क्षितिजबाट...
क्षितिजपारि आकाश गर्जिन्दा
क्षितिजपारि बिजुली चम्किँदा
आमालाई सम्झिन्छु,
एकोहोरो हेरिरहन्छु पूर्वीक्षितिजतिर...
त्योभन्दा पर मेरो देश छैन
त्योभन्दा उता मानिसको बस्ती छैन
एकटक हेरिरहन्छु -
घरतरुलको लहराले घोचा नाघेर जंगलतिर हेरिरहेझैँ...
आँगनमा बिस्कुन उठाउँदै छन् कि आमा
हाँडीमा मकै-भटमास भुट्दै छन् कि आमा
जंगलमा मर्चाको दबाइ खोज्दैछन् कि आमा
सपनामा पनि लखेट्छ सर्पले
विपनामा पनि लेखेट्छ सर्पले
'आमा !'भनेर ब्यूँझन्छु
घरमा सर्पदेवता रिस्सियो िक !
विपनामा पनि रुख ढल्छ यो देशमा
सपनामा पनि रुख ढल्छ यो देशमा
गाउँमा आमाअघिल्तिर झारफुक गर्दै बसेको छ कि देवारी
खरानी ओढेर सेताम्यै खोक्दै रगत बसेकी छिन् कि अगेनोनेर आमा
दुःखको रौँ गन्दागन्दा
गनेको छुइना-
घर छोडेको कति वर्ष भो ?
ए...त्यो यासोक बजारमा
सङ्पाङ्भे तन्नेरीहरुसँगआमा धाननाच्न उभिँदा
म छोरा शर्माएको हिजोजस्तो लाग्छ...
हाट जाने बाटो आमाले चिनाउनुभो
मूलबाटो बाटो आमाले चिनाउनुभो
लाठे भएपछिको एकदिन
पश्चिमतर्फ भन्किगएका माहुरीहरु देखाएर
'लु भन्किगए है !' भनेर
विरक्तिन्दै माहुरी भन्किनुको अर्थ चिनाउनुभो...
बा ! त्यही माहुरीहरुसँगै मेरो आत्मा भन्किएर
म यो ठाउँमा आइपुगेको हो !
यो अर्कैको देशबाट
सुदुरबाट
पूर्वीक्षितिजतिर फर्किँदा
पश्चिम क्षितिजसम्म
मेरो छायाँको पुल टाँगिन्छ लामो न लामो...
स्मृतिको तान टाँगिन्छ लामो न लामो ...
पर्वतको चुचुरामाथि उदाउँदा घाम
पर्वतको चुचुरामाथि उदाउँदा जून
बादलमा फक्रिएर आउँछ मेरी आमाको सूनको फूल...
मेरो अनुहारमा चम्किएर आउँछ मेरी आमाको अनुहारको प्रतिविम्ब
कि मलाई 'मानिस' बनाउन भनी
बुबाले बेचेको मेरी आमाका त्यो सुनको फूल
आकाशमा घामजून भएछ...
सम्झिन्छु-
आमा र बुबा जिस्किदाखेिर
आमाको काखमा टाँसिदै रोएको हिजोजस्तो लाग्छ
'तिमीलाई छोडेर पोइला जान्छु अनि कोसँग सुत्छस्'
आमाले मलाई त्यतिकै डर देखाएको मेरो आँखामा झलझली छ
कि म जीवनका सम्बन्धहरु टुक्रिएर
यो ठाउँमा पोइला आएको हुँ ?
कि म नजाने बाटो हिँडेर
नफर्किने बस्तीमा आइपुगेको हुँ ?
अर्कै देशबाट...टाढाबाट...
एकोहोरो हेरिरहन्छु पूर्वीक्षितिजतिर म...
मेरी आमासँग नभेटेको कति भो ?
कसरी यो देश यति सुदूर भो ?
कि यो देशबाटमेरो देश पुग्न
यो दुई दिनको जिन्दगीमा
दुई दिन दुई रात लगाउँछ रात्रीबसले,
त्योभन्दा पर मेरो देश छैन
त्योभन्दा पर मेरो जानेठाउँ छैन ।
लिम्बूभाषाबाट अनुदित)
- स्व.स्वप्नील स्मृति
गजल
- आचार्य प्रभा
झरें भने नटिप्नु है फूल सम्झी मलाई
सक्छौ भने बिर्सिदिनु भूल सम्झी मलाई ।
बन्नसक्छु शायद म जिन्दगीकै तगारो
बिझें भने सराप्नु है शूल सम्झी मलाई ।
बिर्सिदिनु सदालाई तिम्रो हर खुशीमा
बगाउनु आसुँ धारा मुल सम्झी मलाई ।
मनलाई बाँधेर नि त्याग्न सक्छौ तिमीले
आँटगरी तरिदिनु पूल सम्झी मलाई ।
धेरै धेरै आँखाहरु बाटो छेक्न आऊलान्
भुले हुन्छ ति मध्येको हुल सम्झी मलाई ।
अरुको दुखमा रुदा रुदै, आफै दुख्ने मुटु पाए
सात जन्म जिउला भन्थे, आफै जिउदो लास भए !
बाच्नु पनि तड्पी-तड्पी, आफुले आफैलाई ढाट्नु पर्ने
आफु रुई आफ्नो खुसी, आसु सरी बाड्नु पर्ने
सबले देख्छ हासो खुसी, बाचेकोछु पल-पल मरी
फाट्ने मन केले सिलाउ, च्याती रहन्छ घरी-घरी !
दबैसग रोग साटदैछु आजा, रात दिन पर्खी ऐले
ओइलिए पछि फुल्ने आसमा,बिताउदैछु बाकि जिबन मैले
पुछेर आसु सकिन कहिले, मनको मन्दिर जले पछी
पुजेर ढुङ्गा पाइन जिबन, रोगले भित्रै खाए पछी !
सात जन्म जिउला भन्थे, आफै जिउदो लास भए !
बाच्नु पनि तड्पी-तड्पी, आफुले आफैलाई ढाट्नु पर्ने
आफु रुई आफ्नो खुसी, आसु सरी बाड्नु पर्ने
सबले देख्छ हासो खुसी, बाचेकोछु पल-पल मरी
फाट्ने मन केले सिलाउ, च्याती रहन्छ घरी-घरी !
दबैसग रोग साटदैछु आजा, रात दिन पर्खी ऐले
ओइलिए पछि फुल्ने आसमा,बिताउदैछु बाकि जिबन मैले
पुछेर आसु सकिन कहिले, मनको मन्दिर जले पछी
पुजेर ढुङ्गा पाइन जिबन, रोगले भित्रै खाए पछी !
गजल "
- किरण टी लिम्बु
हात थामी साथ दिंदा बात लाग्यो आज,
चोखो मनलाई बदनामको जात लाग्यो आज ।।
विश्वास गर्दा आफैलाई घात लाग्यो आज,
आफ्नै माया पराई हुँदा अज्ञात लाग्यो आज ।।
बिर्सी जाने निष्ठुरीलाई भूल्नै नसकेर,
बल्झी रहने सम्झनाको खात लाग्यो आज ।।
मदहोशी मुस्कान उनकी नजरले पिउँदा,
यादभरी नमेटिने मात लाग्यो आज ।।
किरण बिना तारा टिलपिल नभएर हो कि?
साँझ पर्दा मेरै पछि रात लाग्यो आज ।।
"गीत"-सगरमाथा शिरको ताज ...)
सगरमाथा शिरको ताज मेरै हिमालमा,
मेची-काली फुलबारी मेरै नेपालमा ||
चार जात छतीस थरि फूल ढकमक,
सौहार्द र सदभावलाई बाँटौँ सारा जग |
ईमानको पसिनामा माटै रमाई दिन्छ,
त्यहि माटोले देशलाई वीर जन्माईदिन्छ ||
सगरमाथा चुचुरा छ मेरै हिमालमा,
मेची-काली फुलबारी मेरै नेपालमा ||
डाँफे चरी हिमालमा गाउँछे मेरै गीत,
मयुर नाच्दै गाउँ-बेंसी लाउँछे माया-प्रीत |
चन्द्र-सुर्य ध्वजा हाम्रो देशको पहिचान,
खुकुरीले वीरताको जोगाई राख्छ शान ||
विजयको लाली छाउँछ मेरै हिमालमा,
मेची-काली फुलबारी मेरै नेपालमा ||
लाली-गुराँस मुस्कुराउँदै छाउँछे बन-पाखा,
न्याउली चरी डाली-डाली गाउँछे मिठो भाका |
ज्यान त मेरो जहाँ भए मन हिमालैमा,
देशकै माटो शिरान हाली मर्छु नेपालैमा ||
विश्व देख्ने सगरमाथा मेरै हिमालमा,
वीर-भूमि शान्ति-भूमि मेरै नेपालमा |
सगरमाथा शिरको ताज मेरै हिमालमा,
मेची-काली फुलबारी मेरै नेपालमा ||
"""""""""""""""""""""""""""
शब्द : किरण टी लिम्बु
-गजल
-आचार्य प्रभा
बनको पाखा उजाड हुँदा कोइली पनि रुन्छ क्यारे
मनको पीडा असह्य बन्दा आसुँले फेरि धुन्छ क्यारे ।
सुखमा साथी हजार हुन्छन् दुखमा चाहिं एक्लो सबै
दु:खको मानो खाएको बेला आफन्त टाढा हुन्छ क्यारे ।
खुशीको पल काटेको बेला नजिक बन्न खोज्छन् सबै
दु:खले जब गाँजेको सुन्दा पराइ जाल बुन्छ क्यारे ।
रमाए मन पराइ पनि आफन्त बनी आइ दिन्छ
दु:खको बोली नसुनी यहाँ सुखको मात्र सुन्छ क्यारे ।
अभाव,पीर जीवन हुँदा सबैले छाडी गइ दिए
दुखीको साथ छाडेर सबै सुखकै साथ चुन्छ क्यारे ।
बनको पाखा उजाड हुँदा कोइली पनि रुन्छ क्यारे
मनको पीडा असह्य बन्दा आसुँले फेरि धुन्छ क्यारे ।
सुखमा साथी हजार हुन्छन् दुखमा चाहिं एक्लो सबै
दु:खको मानो खाएको बेला आफन्त टाढा हुन्छ क्यारे ।
खुशीको पल काटेको बेला नजिक बन्न खोज्छन् सबै
दु:खले जब गाँजेको सुन्दा पराइ जाल बुन्छ क्यारे ।
रमाए मन पराइ पनि आफन्त बनी आइ दिन्छ
दु:खको बोली नसुनी यहाँ सुखको मात्र सुन्छ क्यारे ।
अभाव,पीर जीवन हुँदा सबैले छाडी गइ दिए
दुखीको साथ छाडेर सबै सुखकै साथ चुन्छ क्यारे ।
बनको पाखा उजाड हुँदा कोइली पनि रुन्छ क्यारे
timilai
गजल
- प्रभा आचार्य
फुल भन्यौ फुली दिएँ
खुल भन्यौ खुली दिएँ ।
जे जे भन्यौ मानेँ मैले
भुल भन्यौ भुलि दिएँ ।
तिम्रो कुरा सबै बुझी
डुल भन्यौ डुली दिएँ ।
दु:ख पीडा भुलि सबै
झुल भन्यौ झुली दिएँ ।
खुशी हरु मन भित्र
हुल भन्यौ हुली दिएँ ।
फुल भन्यौ फुली दिएँ
खुल भन्यौ खुली दिएँ ।
जे जे भन्यौ मानेँ मैले
भुल भन्यौ भुलि दिएँ ।
तिम्रो कुरा सबै बुझी
डुल भन्यौ डुली दिएँ ।
दु:ख पीडा भुलि सबै
झुल भन्यौ झुली दिएँ ।
खुशी हरु मन भित्र
हुल भन्यौ हुली दिएँ ।
फुल भन्यौ फुली दिएँ
NEVER GIVE UP...
~गीत~ जूनमा भेटुँला
- मनु लोहरुङ
लुक्यौ भने बादलमा, जूनमा भेटुँला
झुक्यौ भने भावनामा, आँत मेटुँला
भर छैन जिन्दगी यो,नफर्किने खोला
रिस-दोष किन लिनु,एकै छिन्को चोला
बग्यौ भने खोली भई, तिर्खा मेटुँला
लुक्यौ भने बादलमा, जूनमा भेटुँला
झुक्यौ भने भावनामा, आँत मेटुँला
शरदको शीत हुनु, बसन्तको गीत
अजम्मरी प्रित हुनु, साथ दिने मीत
डाली-डाली पात भरी, बहार देखुँला
रंग भई उड्यौ भने, फूलमा भेटुँला
झुक्यौ भने भावनामा, आँत मेटुँला
लुक्यौ भने बादलमा, जूनमा भेटुँला
झुक्यौ भने भावनामा, आँत मेटुँला
लुक्यौ भने बादलमा, जूनमा भेटुँला
झुक्यौ भने भावनामा, आँत मेटुँला
भर छैन जिन्दगी यो,नफर्किने खोला
रिस-दोष किन लिनु,एकै छिन्को चोला
बग्यौ भने खोली भई, तिर्खा मेटुँला
लुक्यौ भने बादलमा, जूनमा भेटुँला
झुक्यौ भने भावनामा, आँत मेटुँला
शरदको शीत हुनु, बसन्तको गीत
अजम्मरी प्रित हुनु, साथ दिने मीत
डाली-डाली पात भरी, बहार देखुँला
रंग भई उड्यौ भने, फूलमा भेटुँला
झुक्यौ भने भावनामा, आँत मेटुँला
झुक्यौ भने भावनामा, आँत मेटुँला
- गजल
पानी बिना खडेरीको खोला भाछ मान्छे
बन्द सिसी चिसो कोलाकोला भाछ मान्छे ।।
कस्ले काँ पो फुटाउँछ हिर्काउँछ कता
टम्म पानी भरिएको लोला भाछ मान्छे ।।
सुख खस्छ दु:ख पस्छ हाँसो तलै बस्छ
पुच्छारमा उध्रीएको झोला भाछ मान्छे ।।
जसो तसो बाँचे पनि भित्र साह्रै दुख्छ
सुक्दा सुक्दा सुक्दा एकै तोला भाछ मान्छे ।।
...
बन्द सिसी चिसो कोलाकोला भाछ मान्छे ।।
कस्ले काँ पो फुटाउँछ हिर्काउँछ कता
टम्म पानी भरिएको लोला भाछ मान्छे ।।
सुख खस्छ दु:ख पस्छ हाँसो तलै बस्छ
पुच्छारमा उध्रीएको झोला भाछ मान्छे ।।
जसो तसो बाँचे पनि भित्र साह्रै दुख्छ
सुक्दा सुक्दा सुक्दा एकै तोला भाछ मान्छे ।।
...
??????????अभाबले मान्छे सुकेर साचै एकै तोला पनि हुन्छन रे .......
- देश प्रेमी
आज नेपालको लोकतान्त्रिक गणतन्त्र दिवसको महान सुअवसरमा मातृभूमी प्रति अथाह माया,आस्था र स्रद्धा ब्ययक्त गर्दै सुशान्तिको कामना सहित, देशलाई परिवर्तशील नयाँ नेपालको मुहार फेर्ने सपनालाई साकार पार्नको लागी जन-आन्दोलनको क्रममा शहादत प्राप्त गर्नु हुने उनै ज्ञात-अज्ञात शहिदहरु प्रति सम्मान ब्य्क्त गर्दै यी शब्दोपहारको समर्पण !!! ..........................
नेपाल् आमा घायल् हुँदा सबले सेवा गरौँ अब,
देश प्रेमी बन्न हामी सबै लागि परौं अब ||
अढाई करोड् नेपालीको निम्जो आँट्लाई जगाएर,
निर्धो शुन्य मुटु भित्र तातो रगत भरौं अब ||
अशान्तिको कालो बादल् देशभरी मडारिंदा,
सुशान्तिको किरणहरु चारै तिर छरौं अब ||
वीर-भूमि, वीरको सन्तान् संसार मै नाम हाम्रो,
शान हाम्रो वीरताको वीर कै नाम दरौँ अब ||
खुकुरीको धार माथी ज्यान हाम्रो बाजी राखी,
हाँसी-हाँसी ज्यान फाली सबको मन हरौँ अब ||
देशको लागी मरी मेट्न कोहि नडरौँ न अब,
जन्मे पछि मर्नै पर्दा देश कै लागि मरौं अब ||
About Me
art...
No comments:
Post a Comment